Aleksandra Michaliszyn Jak dbać o zawodowy rozwój?
20 września 2022
Potrzebujesz ok. 3 min. aby przeczytać ten wpis
Artykuł sponsorowany
Praca jest niezwykle ważnym elementem naszego codziennego życia. Dzięki niej możesz się rozwijać oraz zbierać doświadczenia, co bez wątpienia daje poczucie spełnienia oraz gwarantuje stabilizację w kontekście finansowym. Jak jednak zadbać o swój rozwój zawodowy? Dowiedz się, jakie kroki należy podjąć, aby Twoja kariera rozwijała się z roku na rok.
Czym jest rozwój zawodowy?
Warto na początku zdefiniować, czym tak właściwie jest rozwój zawodowy. Jest to nic innego jak poszerzanie przez pracowników ich wiedzy oraz umiejętności, które są niezbędne do optymalnego wykonywania zadań na danym stanowisku lub na stanowisku wyższym w przypadku awansu. Zdobywanie nowych kompetencji oraz rozwijanie posiadanych już umiejętności jest nie tylko podstawą rozwoju zawodowego, ale także nieodłączną częścią rozwoju osobistego. Działania zawodowe i pozazawodowe często się przenikają, dlatego też rozwój na którejś z tych płaszczyzn z pewnością wpłynie również na tę drugą.
Sposoby na rozwój kariery
Jak więc zadbać o rozwój swojej kariery? Jest kilka kroków, o których należy pamiętać.
Przede wszystkim jasno określ swoje cele zawodowe. Zadaj sobie pytanie, jakie są Twoje oczekiwania zawodowe, co chcesz osiągnąć, na jakim stanowisku chcesz się znaleźć. Mierz wysoko, ale pamiętaj przy tym, że cele muszą być realne. Jeśli postawisz sobie poprzeczkę zbyt wysoko, szybko się zdemotywujesz. Dobrym pomysłem jest też podzielenie drogi do głównego celu na kilka mniejszych celów. Dzięki temu będziesz w stanie dokładnie zobaczyć swój progres, co z pewnością doda Ci wiatru w żagle. Warto także określić dokładne ramy czasowe i deadline, które dodatkowo będą motywowały Cię do działania.
Aby zadbać o rozwój swojej kariery, musisz koniecznie poznać swoje mocne i słabe strony. Dzięki temu będziesz bardziej świadomy, w jakich dziedzinach radzisz sobie świetnie, a jakie wymagają od Ciebie więcej pracy w przyszłości. Możesz na przykład zdecydować się na test psychometryczny. Test ten polega na zbadaniu osobowości zawodowej.
Dla rozwoju kariery bardzo ważne jest także ciągłe poszerzanie swoich kompetencji, zarówno twardych, jak i miękkich. Warto więc regularnie brać udział w różnego rodzaju szkoleniach, konferencjach branżowych oraz warsztatach. Świetną propozycją będą na przykład grupowe warsztaty rozwojowe, które pomogą Ci znaleźć odpowiednią ścieżkę dla siebie.
Dlaczego rozwój zawodowy jest ważny?
Rozwój zawodowy bez wątpienia wymaga sporo czasu, energii i zaangażowania. Dlaczego więc warto tak bardzo się o niego starać? Przede wszystkim dlatego, że rozwój zawodowy niesie za sobą wiele korzyści. Najczęściej wiąże się on z awansem, podwyżką lub zdobyciem atrakcyjnego stanowiska w innej firmie. Ponadto dzięki rozwijaniu swojej kariery budujesz także swoją pewność siebie oraz zyskasz mnóstwo satysfakcji.
Zdjęcie główne: pexels.com/Christina Morillo
polecane wpisy
Predyspozycje do zawodu psychologa. Sprawdź, czy je masz!
Psychologia to dziedzina, która bardzo szybko się rozwija. Aby zostać prawdziwym profesjonalistą i odnieść sukces, trzeba mieć pewne cechy i predyspozycje. Jakie? O tym opowiemy w tym artykule. Sprawdź!
Zawodowy i osobisty portret psychologa
Zacznijmy od przejrzenia kluczowych cech, które pomagają i utrudniają pracę psychologa.
Pomocne cechy
- Równowaga psychiczna i emocjonalna
- Bezwarunkowa miłość i zainteresowanie ludźmi
- Otwartość na innych
- Empatia
- Poszanowanie granic, praw, wolności własnych i innych osób
- Obiektywizm i konsekwencja w osądach i myślach
- Spokój i cierpliwość
- Autonomia i samowystarczalność
- Chęć pomocy innym i umiejętność proszenia o pomoc
- Pozytywne nastawienie
- Aktywność.
Utrudniające cechy
- Brak równowagi psychicznej i emocjonalnej
- Pogardliwy stosunek do ludzi lub pewnych grup
- Skrytość i nieśmiałość
- Brak empatii i obojętność
- Autorytaryzm i brak szacunku do innych
- Subiektywizm i brak konsekwencji w osądach i myślach
- Impulsywność
- Zależność od innych ludzi
- Skłonność do autoafirmacji kosztem innych ludzi
- Pesymizm
- Bierność.
Głównym narzędziem pracy psychologa jest jego osobowość. Aby zostać dobrym specjalistą, musisz zainwestować czas, wysiłek i finanse w swój rozwój.
Cechami, których potrzebuje każdy psycholog, są wrażliwość i empatia. W takiej pracy nie można funkcjonować bez szczerej sympatii, tolerancji i zainteresowania historią pacjenta. Zdolność odczuwania cudzego bólu jest cechą, którą daje natura. Umiejętność radzenia sobie z własnymi uczuciami to umiejętność zawodowa, której psycholog może się nauczyć.
Motywy
Eksperci Instytutu Psychologii Stosowanej przeprowadzili własne badania i na podstawie wywiadów ze studentami zidentyfikowali kilka powodów, dla których ludzie chcą być psychologami:
- chcą pomagać innym i zmieniać świat;
- chcą lepiej zarabiać;
- sami doświadczyli traumy i kryzysów, a terapia im pomogła, dlatego teraz chcą pomagać innym.
Najważniejsze w pracy psychologa są zainteresowanie sprawą, miłość do ludzi i szczera chęć pomocy. Dzięki takiemu podejściu można zostać prawdziwym i dobrym specjalistą.
Profesjonalne cechy i umiejętności psychologa
Oprócz odpowiedniej osobowości psycholog musi też mieć pewne umiejętności zawodowe, które pomogą mu w pracy z ludźmi. Na szczęście większość z nich można opanować systematyczną nauką i praktyką. Poniżej kilka najważniejszych umiejętności, bez których psycholog nie może się obejść.
Zdolności komunikacyjne
Dobry psycholog powinien mieć rozwinięte umiejętności komunikacyjne. W końcu jego głównym zadaniem jest nawiązanie kontaktu z pacjentem, zdobycie jego zaufania. Cała sesja pomocy psychologicznej opiera się właśnie na komunikacji. Kompetentny psycholog wie, jak dobrać właściwe słowa, kiedy lepiej mówić, a kiedy milczeć i słuchać. Ważna jest dla niego również umiejętność komunikowania się z różnymi typami ludzi, ponieważ każdy pacjent jest wyjątkowy i reaguje na psychologa na swój sposób.
Intelekt emocjonalny
Psycholog musi mieć dobrze rozwiniętą inteligencję emocjonalną. W psychologii rozumiana jest ona jako umiejętność rozpoznawania emocji rozmówcy, prawidłowego rozumienia jego motywów i pragnień, a także zarządzania własnym stanem emocjonalnym. Emocje odgrywają ważną rolę w psychice i komunikacji.
Wnikliwość
Wiele osób sceptycznie podchodzi do psychologów i nie wierzy, że mogą pomóc. Tacy ludzie przychodzą na sesję „w pełni uzbrojeni”, budują wokół siebie mur. Dlatego psycholog musi umieć przez ten mur przeniknąć – w tym celu przydają się zmysł wnikliwego obserwatora i umiejętność szybkiej oceny drugiej osoby.
Zdjęcie główne: Green Chameleon/unsplash.com
Niedojrzałość emocjonalna. Czy wiesz, jak ją rozpoznać?
Dorosły i dojrzały to dwie zupełnie różne kwestie i nie zawsze idą w parze. Nierzadko osoby, które osiągnęły dorosłość, określamy jako niedojrzałe ze względu na ich zachowanie i podejście do codziennych spraw.
Niedojrzałość emocjonalna nie jest nawykiem, którego można się oduczyć, ani cechą charakteru, którą można zmienić. Nie jest to też sytuacja, kiedy osoba dorosła lubi bawić się zabawkami lub ogląda bajki. To niezdolność do wyrażania uczuć, radzenia sobie z nimi, reagowania na krytykę, przyjmowania odpowiedzialności za swoje czyny czy budowania głębszych i trwałych relacji z innymi.
Niektóre osoby nigdy nie dojrzewają, inne potrzebują więcej czasu, by wykształcić w sobie odpowiednie mechanizmy i zachowania. Jak rozpoznać osobę niedojrzałą emocjonalnie? Oto kilka najbardziej charakterystycznych oznak.
Unikanie odpowiedzialności i ucieczka od problemów
Takie osoby nie potrafią radzić sobie z rzeczywistością i potrzebują instrukcji „jak żyć”. Wiele z nich unika poważnych zobowiązań i nigdy nie tworzy z innymi poważnych relacji, szczególnie romantycznych. Ludzie niedojrzali emocjonalnie nie są zdolni do przyznania się do błędu lub winy. Za wszystko obwiniają otoczenie, starając się za wszelką cenę zrzucić z siebie odpowiedzialność za własne czyny.
W krytycznych warunkach niedojrzałe osoby uciekają od problemów i na różne sposoby starają się przed nimi ukryć – nierzadko uzależniają się od alkoholu, narkotyków lub hazardu.
Niezdolność do wyrażania własnych uczuć
Nie tylko nie rozumieją własnych emocji i potrzeb, ale też nie potrafią ich nazywać, wyrażać i zaspokajać. Często długo chowają urazy, reagują agresywnie na krytykę, czują niechęć i zazdrość wobec osób szczęśliwych oraz takich, które odnoszą sukcesy.
Nierzadko tacy ludzie są głośni „na pokaz” – lubią być w centrum zainteresowania i zwracać na siebie uwagę. W ten sposób zagłuszają wewnętrzną pustkę. W rzeczywistości maskują niepewność i niską samoocenę. Dlatego tak źle znoszą krytykę i nie chodzą na kompromisy – przyznanie się do błędu nie leży w ich naturze.
W relacjach z innymi wolą się wycofać i zerwać kontakt, by nie wyjaśniać przyczyny załamania, kłótni lub konfliktu. Nie potrafią też rozsądnie osądzić swojego postępowania i wyciągać z niego wniosków.
Ponieważ nie rozumieją uczuć i nie potrafią ich prawidłowo wyrażać, zdarza się, że popadają w skrajności. Jeśli się zakochują, to obsesyjnie. Jeśli pracują, to popadają w pracoholizm. Jeśli są wierzący, to często fanatycznie.
Nieumiejętność planowania
Ludzie niedojrzali emocjonalnie nie są dobrzy w planowaniu, szczególnie długoterminowym. Cechuje ich raczej lenistwo i dezorganizacja, a ich plany w większości są chwilowe lub przypominają nierealne fantazje. Lubią natomiast marzyć, ale nigdy nie podejmują działań, by te marzenia spełnić. Za taki stan rzeczy obwiniają innych ludzi lub okoliczności. Rodzi to jeszcze większe poczucie własnej niższości.
Przy tym ludzie niedojrzali nie są raczej zainteresowani rozwojem osobistym lub osiągnięciami. Nie myślą o zakładaniu rodziny, związki traktują z lekceważeniem, nie interesuje ich długoletni rozwój kariery czy osiągnięcie jakiegoś realnego sukcesu.
Pogoń za rozrywką
Takich ludzi cechują infantylność i beztroska, wyrażające się w całkowitym poświęceniu życia poszukiwaniu wygód i rozrywek. Osoby niedojrzałe często są uzależnione od używek, zakupów, niekończących się wizyt w salonach kosmetycznych, nieokiełznanej pogoni za zabawą w klubach i na festiwalach itd. Przy tym nierzadko dążą do tego, by żyć i bawić się za cudze pieniądze. Szukają osoby, która mogłaby je „sponsorować”.
Brak empatii i egocentryzm
Ludzie niedojrzali są przekonani, że krewni i przyjaciele mają obowiązek zaspokajać ich pragnienia. Gdy bliscy lub inne osoby w ich otoczeniu nie spełniają tych oczekiwań, wpadają w gniew. W relacjach nic nie dają od siebie, wiele wymagają. Są też obojętni na cierpienie i problemy innych, nie potrafią współczuć i wczuć się w czyjąś sytuację. Zdanie innych nie ma dla nich żadnego znaczenia.
Są skupieni na sobie i swoich przeżyciach. Lubią stawiać na swoim. Gdy nie dostają tego, czego chcą, zachowują się jak dzieci, wymuszają, szantażują i obrażają się. W takich sytuacjach łatwo wpadają w szał.
Niedojrzały emocjonalnie człowiek nie musi mieć wszystkich wymienionych cech, ale nawet kilka z nich powinno być dla nas znakiem ostrzegawczym. Niedojrzałość emocjonalna to problem, z którym boryka się tysiące dorosłych. Niestety nie jest to kwestia czasu, by odkryli, że świat nie kręci się wokół nich. Niektórzy nigdy nie dojrzewają. Niektórym pomóc może jedynie terapia, o ile dadzą się do niej przekonać, bo przecież w ich mniemaniu nie ma żadnego problemu.
Jeśli jesteśmy w relacji z taką osobą, warto poważnie zastanowić się, czy jest sens czekać, aż coś się zmieni. Tak długą, jak mogą „żywić się” naszą życzliwością i troską, nie będą mieli potrzeby dojrzewać.
Zdj. główne: Alexander Dummer/unsplash.com